Od czasu kryzysu ekonomicznego warunki zatrudnienia pogorszyły się, a systemy państwa opiekuńczego kontynuowały proces reform. Także w krajach Europy Południowej sytuacja na rynku pracy uległa dalszym niekorzystnym zmianom. Imigranci byli jedną z grup społecznych najbardziej dotkniętych wysokim bezrobociem oraz niestabilnymi warunkami pracy. Artykuł koncentruje się na głównych grupach imigrantów w Portugalii (Brazylijczycy, Ukraińcy i obywatele Republiki Zielonego Przylądka). Ma on na celu ustalenie, czy i w jaki sposób, w zależności od różnych form wyjścia na rynek pracy oraz relacji z systemem ochrony socjalnej, poszczególne grupy imigrantów w różny sposón radziły sobie z wysokim bezrobociem i niestabilnymi warunkami pracy. W zależności od kraju pochodzenia, słabych/silnych sieci społecznych, bezpiecznej/niepewnej pozycji w miejscu pracy lub okoliczności osobistych mogą albo pozostać, ponownie wyemigrować do innego kraju albo powrócić do swoich krajów pochodzenia. Analiza empiryczna oparta jest na zogniskowanych wywiadach grupowych z bezrobotnymi imigrantami, ankiecie internetowej i analizie danych statystycznych. Jej wyniki wskazują, że na podzielonym rynku pracy, przy słabym i rozdrobnionym systemie ochrony socjalnej decyzje migrantów wywołane są w większym stopniu przez strukturę społeczną niż czynniki indywidualne.