STUDIA
Deinstytucjonalizacja usług dla seniorów jako element polityki senioralnej
 
Więcej
Ukryj
1
Wydział Ekonomiczno-Socjologiczny Uniwersytet Łódzki [Faculty of Economics and Sociology University of Lodz]
 
 
Data publikacji: 20-05-2020
 
 
Autor do korespondencji
Jerzy Krzyszkowski   

Uniwersytet Łódzki, ul. Narutowicza 68, 90-136 Łódź; adres elektroniczny autora: jerzy. krzyszkowski@uni.lodz.pl
 
 
Problemy Polityki Społecznej 2018;42:37-52
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Demografię Polski charakteryzują dwa współwystępujące zjawiska: niska dzietność i coraz większa długość życia. W efekcie w naszym społeczeństwie wzrasta udział osób starszych oraz niesamodzielnych. Główną tendencją w formalnej opiece nad osobami niesamodzielnymi, do których należą wymagający wsparcia seniorzy, jest deinstytucjonalizacja. Pod tym pojęciem rozumie się działania podejmowane na rzecz tworzenia różnych form usług (również zdrowotnych) w środowisku mających na celu zapewnienie właściwej opieki oraz wydłużenie okresu sprawności psychofizycznej oraz możliwości pełnienia ról społecznych i zawodowych. Przesłanki deinstytucjonalizacji mają zarówno charakter ekonomiczny (koszt opieki stacjonarnej), jak i społeczny (preferencje klientów). Celem artykułu jest zaprezentowanie deinstytucjonalizacji usług dla seniorów jako elementu polityki senioralnej w Polsce. Analiza przytoczonych wyników badań i kontroli wskazuje na potrzebę pilnych działań informacyjno-edukacyjnych w zakresie przebiegu i efektów procesu deinstytucjonalizacji skierowanych do kadry instytucji świadczących usługi opiekuńcze oraz zawiera konkretne propozycje w tym zakresie.
 
REFERENCJE (18)
1.
Apel Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie deinstytucjonalizacji systemu wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami i osób starszych. (2017). Warszawa: Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich.
 
2.
Bakalarczyk, R. (2015). Opiekunowie poza państwem opiekuńczym — o wykluczeniu osób opiekujących się niesamodzielnymi bliskimi i polityce społecznej, która mogłaby temu przeciwdziałać. W: W. Anioł, R. Bakalarczyk, K. Frysztacki, K. Piątek, Nowa opiekuńczość? Zmieniająca się tożsamość polityki społecznej. (107–151). Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
 
3.
Główny Urząd Statystyczny. (2015). Dochody i warunki życia ludności Polski (raport z badania EU-SILC 2014). Warszawa: GUS.
 
4.
Główny Urząd Statystyczny. (2016). Budżety gospodarstw domowych w 2015 r. Warszawa: GUS.
 
5.
Główny Urząd Statystyczny. (2017). Seniorzy w województwie mazowieckim w świetle wyników narodowego spisu ludności i mieszkań 2011. Warszawa: GUS.
 
6.
Grewiński, M., Zasada-Chorab, A. (2014). Usługi społeczne na rzecz osób starszych w Polsce. W: M. Szyszka, P. Dancák, A. Wąsiński, J. Daszkowska (red.), Instytucjonalne i pozainstytucjonalne formy wsparcia osób starszych. (9–32). Stalowa Wola–Bratysława: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II.
 
7.
HelpAge International. (2015). Global Age Watch Index 2015. London: HelpAge International.
 
8.
Łuczak, P. (2015). Opieka długoterminowa w Polsce i Republice Czeskiej. Poznań: Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego.
 
9.
Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej. (2016). Informacja o sytuacji osób starszych w Polsce za rok 2015. Warszawa: MRPiPS.
 
10.
Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej. (2016). Sprawozdanie MPiPS-05 za 2015 r. Pobrane z: https://www.mpips.gov.pl/pomoc... [dostęp: 30.09.2016].
 
11.
Najwyższa Izba Kontroli. (2016). Świadczenia pomocy osobom starszym przez gminy i powiaty. Warszawa: NIK.
 
12.
Ogólnoeuropejskie wytyczne dotyczące przejścia od opieki instytucjonalnej do opieki świadczonej na poziomie lokalnych społeczności. Wytyczne w zakresie wdrażania i wspierania trwałego przejścia od opieki instytucjonalnej do alternatywnych rozwiązań rodzinnych i opieki świadczonej na poziomie lokalnych społeczności w przypadku dzieci, osób niepełnosprawnych, osób mających problemy ze zdrowiem psychicznym oraz osób starszych w Europie (2012). Bruksela: Europejska Grupa Ekspertów ds. Przejścia od Opieki Instytucjonalnej do Opieki świadczonej na poziomie Lokalnych Społeczności.
 
13.
Racław, M. (2010). Kwestia opieki nad osobami starszymi a zaufanie społeczne. W: E. Giermanowska, M. Racław, M. Rymsza (red.), Kwestia społeczna u progu XXI wieku. Księga jubileuszowa dla profesor Józefiny Hrynkiewicz. (312–328). Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego.
 
14.
Racław, M. (2011). Opiekunowie nieformalni — „niewidoczne” podmioty. W: M. Racław (red.), Publiczna troska, prywatna opieka. Społeczności lokalne wobec osób starszych. (275–285). Warszawa: Fundacja Instytut Spraw Publicznych.
 
15.
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 marca 2012 roku w sprawie mieszkań chronionych, Dz. U. z 2012 r., poz. 305.
 
16.
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593.
 
17.
Ustawa z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, Dz. U. z 2011 r. Nr 149, poz. 887.
 
18.
Ustawa z dnia 11 września 2015 r. o osobach starszych, Dz. U. z 2015 r., poz. 1705.
 
ISSN:1640-1808
Journals System - logo
Scroll to top